Description
ΠΕΡΙΜΕΝΕ;
Τουλάχιστον ας ζητούσες της μέρας να περιμένει
να μην βιάζεται πάντα να γίνει χθες.
Η ώρα; Δεν κουράζεται τόσες ώρες να τρέχει;
Ας περιμένουν οι αρρώστιες,
οι πόλεμοι, οι πλημμύρες, οι σεισμοί,
ας περιμένουν οι χωρισμοί,
και αυτοί τόσο τυπικοί, παραφυλάγουν κάθε εμείς,
μέχρι να συνηθίσεις τον πληθυντικό, γίνεσαι ξανά εγώ.
Κι η μοναξιά ποτέ δεν περιμένει.
Σαν νύχτα πάντα στην ώρα της.
Και οι ρυτίδες.
Ας περιμένουν.
Της μάνας μου πες της να περιμένει, να μην γερνά πες της,
να μην αρρωσταίνει,
στο νοσοκομείο άσπρα σεντόνια
φάρμακα, βελόνες
να μην γερνά πες της
πες της να μην βιαστεί να πάψει να είναι,
και με παρασέρνει μαζί της πες της, μεγαλώνω.
Χρωστάω ζωή και πιο πολλά ακόμη.
Θάλασσες χρωστάω.
Πώς να προλάβω να ξοφλήσω όταν να περιμένω μου λες.
Μια ζωή μόνο έχω εγώ
και είμαι αδύναμος για τέτοιους άθλους και κατορθώματα,
υπομονές και περίμενε.
Σε ώριμη ηλικία – έτσι δεν λένε; – ελπίζω να την αγγίξω,
τότε ίσως.
Τότε που δεν θα έχω τίποτε να περιμένω,
τότε εγώ θα περιμένω.
Λέω τίποτε γιατί το τέλος μας δεν το περιμένουμε,
εκείνο μας περιμένει.
Σου υπόσχομαι μόνο τούτο.
Να μην βιαστώ ποτέ μου να πεθάνω.
