Description
Ευτυχώς, ο δρόμος από τη Λευκωσία μέχρι τη Λεμεσό, που μας οδηγούσε στο λιμάνι της αναχώρησής μας, περνούσε μέσα από τις πιο καταθλιπτικές περιοχές του νησιού, κάνοντας έτσι πιο εύκολο τον αποχαιρετισμό. Σε μια διαδρομή τριών ή και παραπάνω ωρών δε βλέπαμε τίποτα άλλο παρά μόνο γυμνά και άγονα βουνά κι από τις δυο πλευρές του δρόμου. Χιλιάδες χρόνια τα ξεπλένει διαβρώνοντάς τα η βροχή και τα ξασπρίζει ο φλογερός κυπριακός ήλιος, δίνοντάς τους μια τόσο μελαγχολική όψη. Τολμώ όμως να πω ότι με την κατάλληλη φροντίδα, ακόμα και στο χώμα αυτό που δε δείχνει να υπόσχεται πολλά, μπορούν να ευδοκιμήσουν κάποιες ποικιλίες δέντρων, όπως ίσως σε παλιότερες εποχές. Θα εξαφανιζόταν τότε αυτή η ξεραΐλα, η γη θα γινόταν πράσινη, τα δέντρα θα συγκρατούσαν το νερό της βροχής, που μέχρι τώρα φεύγει και χάνεται, και θα τραβούσαν σαν μαγνήτες όλες τις βροχές να κατεβούν, μέχρι που κάποτε να γίνει κι αυτή εδώ η περιοχή παράδεισος…
Ο H. R. Haggard ταξίδεψε στην Κύπρο δύο φορές. Η πρώτη ήταν το 1885 ή 1886 (πιθανότερο είναι το 1886, που αρμοστής της Κύπρου ήταν ο παλιός προϊστάμενός του στη Νατάλ Sir H. E. Bulwer) και η δεύτερη το 1900 – τέλος του χειμώνα και άνοιξη – όταν αρμοστής ήταν ο W. F. Haynes Smith. Στην αρχή του βιβλίου ο Haggard αναφέρει ότι ανάμεσα σ’ άλλα θα ήθελε να γράψει “για την εγκαταλειμμένη βρετανική κτήση, το όμορφο νησί της Κύπρου, που σήμερα είναι η Σταχτοπούτα ανάμεσα στις βρετανικές αποικίες και που με λίγη παραπάνω φροντίδα και κάποια κεφάλαια θα μπορούσε να ξαναγίνει αυτό που ήταν στο παρελθόν, δηλαδή ο κήπος της Μεσογείου, η γη του σιταριού και του κρασιού, καθώς κι ένα πλούσιο ορυχείο – και μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά”.
