Description
Πλήθος θαλάσσης· θάλασσα πλημμύρισε
τον ουρανό με κέντημα χρυσό.
Γλωσσολαλία· ρινισμένα τα κουδούνια,
καθένα στο δικό του πλάγιο ήχο.
Νομίσματα θαμμένα βασιλέων
που γνώρισαν τον αίνο σκιαμαχούν
με τα βελάσματα του χόρτου.
Πέτρα ήμερη
κατέχει τους γηλόφους και κατέρχεται
προς το αγίασμα τ’ Αγίου Θερίσου.
Μα του πελάου ο κάμπος – άγνωστο διατί –
χοχλά θανάτου θειάφι και αγρία διαρπαγή.
[…] Η συντυχία της γλώσσας του λαού με τον έντεχνο λόγο θυμίζει – θυμίζει κατ’ αναλογίαν – γλώσσα δημοτική με λόγια στοιχεία ή καθομιλουμένη με λέξεις ιδιωματικές. Τούτο το μπόλιασμα είναι πλούτος, όχι μονάχα της γλώσσας παρά της ψυχής. Η γλώσσα κουβαλεί ακριβώς ένα φορτίο που μεγεθύνεται από τις εσωτερικές και τις εξωτερικές ρυθμίσεις. Κανένα πράγμα δεν υφίσταται από μόνο του· υπάρχει πάντα η σχέση προς κάτι άλλο. Για τούτο η “καθαρότητα” της γλώσσας αποτελεί μιαν αδιέξοδη εμμονή· αυτοπεριορίζει την ουσία της. Η γλώσσα είναι ελευθερία, κίνηση, μετασχηματισμός – λόγος δηλαδή και πνεύμα. Έχει μάλιστα τη δυνατότητα να μορφώνει το είδος της σύμφωνα με κανόνες που αίρονται από την ποιητική της ιδιοσυστασία. Άλλωστε η λέξη στην ποίηση είναι μια σύμβαση· λειτουργεί κατά την πρόθεση του ποιητή, χωρίς να θεμελιώνεται λογικά. Μάλλον κατ’ ουσίαν προσαρμόζεται στις ψυχοσωματικές ανάγκες του ποιήματος. […]
