Description
Μ’ άρεσε να μένω στο σπίτι του παππού μου, του Ανδρέα. Θα ‘μουν μωρό, έξι-εφτά χρονών, όταν άρχισα συστηματικά να μένω κάποιες μέρες μαζί του. Εκείνο το σπίτι ήταν γεμάτο πράματα και θάματα. Από την μπροστινή μεριά, καθόμασταν και ατενίζαμε το χωριό πάνω στους λόφους. Απ’ την πίσω μεριά, τη βορινή, καθόμασταν κάτω απ’ το κλήμα και ατενίζαμε τα βουνά του Ταύρου. Όλα γύρω τα τύλιγε ένα πέπλο μυστηρίου. Τα σπίτια ήταν ελάχιστα και η σιωπή απέραντη.
Το βιβλίο δεν γράφτηκε για να πω τον πόνο μου – είναι πολύ μεγάλος – ούτε για να βγάλω τα σώψυχά μου. Το έγραψα για να πω με τον τρόπο μου ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές του τόπου μας, που με έσωσαν και σώζουν εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω τι θα ήμουν τώρα κι εγώ, αλλά και όλοι οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που γνώρισα στις πολλές περιπλανήσεις μου.
– Βάσος Ν. Πτωχόπουλος
