Description
Το βιβλίο αποτελείται από 31 ιστορίες για τη Λευκωσία, τόσο της ελεύθερης όσο και της κατεχόμενης. Είναι ιστορίες ανθρώπων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που συνδέονται με τους χώρους και τα μνημεία της πόλης. Είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τη διαχρονική ιστορία μιας πόλης μέσα από τις αφηγήσεις των κατοίκων της.
Η συγγραφέας, αρχαιολόγος και ιστορικός τέχνης, γνώστης της σύνολης ιστορίας της Λευκωσίας περπατά νοερά στις δύο όχθες του Πεδιαίου ποταμού που διέσχιζε κάποτε την πόλη, εκεί ακριβώς όπου περνά σήμερα η Πράσινη Γραμμή. Είναι οι αφηγήσεις της που αποκαλύπτουν στον αναγνώστη άγνωστες πτυχές της ζωής της πόλης στο μακρινό και κοντινό παρελθόν.
Είναι αυτές οι ιστορίες ανθρώπων που συνθέτουν και ενώνουν μια πόλη.
Τις ιστορίες συνοδεύουν όψεις της πόλης μέσα από το φακό του Γιώργου Πανταζή, λεπτομέρειες, στιγμιότυπα, αγγίγματα και περάσματα φωτός, αισθήσεις χρωμάτων. Είναι ο δική του ματιά, μέσα από την ιδιότητα του ως αρχιτέκτονα, που εξυψώνει την πόλη και την απογειώνει. Τίποτα δεν είναι στατικό στην τέχνη της φωτογραφίας του Πανταζή…από την απόχρωση του πωρόλιθου μέχρι την πατίνα του χαλκού.
Ένα «ειρηνικό βιβλίο» το αποκάλεσαν οι εκδότες, ένα βιβλίο με 31 ιστορίες αγάπης για μια πόλη που θέλει ακόμη να ελπίζει.
Από τον πρόλογο του βιβλίου:
Εύλογα διερωτάται κανείς πώς περπατώ στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού, αφού αυτός δε διασχίζει τη Λευκωσία όπως παλιά. Εκεί που περνούσε κάποτε ο ποταμός βρίσκεται σήμερα η πράσινη γραμμή, η διαχωριστική γραμμή που κόβει με μαχαίρι την πόλη στα δυο εδώ και μισό αιώνα.
Όμως «του ποταμού εν του γελάς τζαι πιάνει το ταμάχιν* του πίσω»… έλεγαν παλιά.
Εύχομαι κάποια μέρα να ξανακατέβει ο Πεδιαίος ορμητικός, όπως τότε, το 1330, όταν πλημμύρισε και τα νερά του έφτασαν μέχρι την πόρτα του Αγίου Γεωργίου των Ορνίθων. Τότε θα πάρει μαζί του βαρέλια, διαχωριστικές γραμμές, πολυβολεία, σάκους άμμου, θα καθαρίσει τη γη και θα πάρει πίσω το ταμάχι του.
Μέχρι όμως να φτάσει εκείνη η μέρα η πόλη μου είναι χωρισμένη στα δυο.
Η «ποδά» μεριά είναι η δική μας, η ελεύθερη, η «ποτζεί» μεριά είναι η κατεχόμενη, η ανελεύθερη. Στη μνήμη του ποταμού, και αψηφώντας τη γραμμή, περπατώ εκεί και αναπολώ όλη την πόλη μου.
