Description
Μάνα,
Τώρα που η φωνή σου πάει να γίνει απόμακρη
Που τα λουλούδια στον τάφο σου μαραίνονται
– Τα λουλούδια που αγάπησες
Αυτά που καλλιέργησες, που ανάστησες –
Τώρα που σ’ αφήσαμε μόνη
Στην έρημη χώρα του κοιμητηρίου
Ξένη σε γειτονιές μοναχικές
– Θα σ’ αγαπήσουν, βέβαια, γρήγορα –
Τώρα κάνομε τον απολογισμό μας
“Τζει εν να πάμεν ούλλοι”
Λέει ουδέτερα ο Εφτακωμήτης γέροντας
“Τζει”.
Όμως, μάνα
Αυτό δεν τόπαμε τότε
Που με τα λιγοστά σου λόγια έδινες νόημα στον κόσμο
Έφυγες με τη λέξη καλημέρα
Και τότε που ξεψυχούσες
Βρήκες μιαν ευχή για μας
Σηκώνοντας αγόγγυστα το δικό σου σταυρό
Το δικό σου πόνο.
